Οι οδηγοί της Νέας Υόρκης το 2015 αγωνίζονται εναντίον της Uber.
SPENCER PLATT / GETTY IMAGES
Ο συνεταιρισμός οδηγών της Νέας Υόρκης στοχεύει το εκμεταλλευτικό μοντέλο Smash Uber
HAMILTON NOLAN
10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020
Πρωτότυπο άρθρο στα αγγλικά
Η πρώτη εφαρμογή (app) ridesharing (διαμοιρασμού διαδρομής) της πόλης που ανήκει στους εργαζόμενος είναι έτοιμη για τους big boys.
Ο Ken Lewis μεγάλωσε στο νησί της Γρενάδας και γνώρισε ότι προοδευτικό ακολούθησε μετά την επανάσταση του 1979. «Θυμάμαι τη δύναμη των συνεταιρισμών, οι άνθρωποι πήραν την γη, μετατρέποντας μέρη που ήταν άγονα σε παραγωγικούς τόπους», λέει. Αυτή η εικόνα τον ακολούθησε και όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να τελειώσει το σχολείο όπου άρχισε παράλληλα να οδηγεί ταξί. Τώρα, αρκετές δεκαετίες αργότερα, ο Lewis έχει επιτέλους την ευκαιρία να εφαρμόσει την δυναμική των συνεταιρισμών στην πράξη, στην υπηρεσία των οδηγών με τους οποίους συνεργάστηκε για τόσο καιρό.
Είναι ένας από τους τρεις συνιδρυτές του The Drivers Cooperative (TDC), ο οποίος στοχεύει στην πραγματοποίηση ενός μακροχρόνιου ονείρου των κοινωνικά ευαισθητοποιημένων Νεοϋορκέζων, μια apps ridesharing (εφαρμογή διαμοιρασμού διαδρομής) που θα τον κάνει να νοιώθει καλά. Όταν διατεθεί δημόσια, στις αρχές του επόμενου έτους, το TDC θα γίνει η πρώτη πλατφόρμα εργαζομένων ridesharing (διαμοιρασμού διαδρομής) στη Νέα Υόρκη που θα ανήκει στους ίδιους τους οδηγούς και όχι σε μεγάλους επενδυτές και στελέχη. Η παράτολμη ιδέα των ιδρυτών της είναι ότι το TDC μπορεί πραγματικά να έχει ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των Uber και Lyft – εξοικονομώντας χρήματα και διοχετεύοντας τα στους οδηγούς — καταργώντας τις πρακτικές εκμετάλλευσης αυτού του κυρίαρχου μονοπώλιο των δύο. «Ο τρόπος του μοντέλου της Uber είναι οργανωμένο ως εξορυκτικό, παίρνει τα χρήματα και δεν δίνει πολλά πίσω. Φανταστείτε μια εταιρεία που δεν έχει κέρδη, αλλά έχει δημιουργήσει δισεκατομμυριούχους», λέει ο Lewis. «Αυτά τα χρήματα προέρχονται από τους οδηγούς.»
Ο Erik Forman, ένας βετεράνος ακτιβιστής και οργανωτής για την εργασία, εξοικειώθηκε στενά με τη σκοτεινή πλευρά αυτού του εξορυκτικού μοντέλου όταν εργαζόταν ως μέλος του προσωπικού στο Independent Drivers Guild , μιας ομάδας συνδεδεμένης με μια ένωση που οργανώνει οδηγούς ridesharing (διαμοιρασμού διαδρομής) στη Νέα Υόρκη. Οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο, πολύ συχνά ρίχνουν μεγάλο μέρος του ρίσκου της εργασίας πάνω στους οδηγούς με την κατάταξη τους ως «ανεξάρτητους εργολάβους» και όχι ως εργαζόμενους. Αλλά επίσης συμπιέζουν το κόστος της εργασίας των εργαζόμενων, αναγκάζοντάς τους να πληρώσουν οι ίδιοι τα έξοδα του αυτοκινήτου τους και την συντήρηση του (για να μην αναφέρουμε σε θέματα όπως οι παροχές υγειονομικής περίθαλψης). Με άλλα λόγια, με αυτές τις εφαρμογές (apps) κοινής χρήσης, όπως άλλες εταιρείες “GIG Οικονομίας( Οικονομία επισφαλούς και ευέλικτης εργασίας)”, αντί να πληρώνουν για την δουλειά, κάνουν τους ανθρώπους να πληρώνουν για να εργαστούν. Όταν η Uber ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη το 2011, ήταν μια ελκυστική εναλλακτική λύση για πολλούς που προηγουμένως ήταν οδηγοί ταξί, με μια αξιοπρεπή αμοιβή και χαλαρούς κανόνες. Αλλά τα επόμενα χρόνια, η Uber μείωσε τα ποσοστά αμοιβής, ενώ ο αριθμός των οδηγών αυξήθηκε, αφήνοντας πολλούς που είχαν πάρει δάνεια για να αγοράσουν αυτοκίνητα για τη δουλειά τους, να αγωνίζονται να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις του χρέους τους και μαζί να κερδίσουν τα προς το ζην.
Ο Forman, ο οποίος έχει περάσει από πικρόχολες μάχες ενώσεων με μεγάλες εταιρείες, συνειδητοποίησε ότι με τον ίδιο βαθμό προσπάθειας, οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν πιθανώς να ξεκινήσουν τη δική τους επιχείρηση – οδηγώντας τον να βοηθήσει στη συγκρότηση του συνεταιρισμού ridesharing (διαμοιρασμού διαδρομής). «Στις δουλειές φαίνεται επιτακτική η ανάγκη για μια αλλαγή του συστήματος η οποία θα βασίζεται στην ιδιοκτησία των εργαζομένων», είπε. «Το TDC δεν είναι άλλη μια εταιρεία που προσπαθεί να βγάλει χρήματα από τους οδηγούς. Είναι ακριβώς το αντίθετο. ”
Στην πραγματικότητα, η έλλειψη αυτής καθαυτής της εκμετάλλευσης είναι το οικονομικό πλεονέκτημα του The Drivers Cooperative. Πρώτον, τα δισεκατομμύρια δολάρια που έχει δαπανήσει η Uber στο μάρκετινγκ για την προώθηση της έννοιας του ridesharing (διαμοιρασμού διαδρομής) σημαίνει ότι το TDC έχει μικρή ανάγκη για μεγάλους προϋπολογισμούς για διαφημίσεις. Το σχέδιό τους είναι να αναπτυχθεί δημιουργώντας ένα δίκτυο οδηγών, χρησιμοποιώντας τον τύπο ( εφημερίδες κλπ) και την μετάδοση από στόμα σε στόμα . Και ενώ η Uber και η Lyft διαθέτουν περίπου το ένα τέταρτο των χρημάτων από κάθε διαδρομή (μέρος αυτού για να πληρώσουν για όλο αυτό το μάρκετινγκ), το συνεταιριστικό σχέδιο σχεδιάζει να διαθέσει πάρει μόνο το 15%. Συνδυάζοντας την αγοραστική δύναμη όλων των μελών, ελπίζουν να μειώσουν έξοδα όπως το φυσικό αέριο (κίνησης) και την ασφάλιση – έξοδα που οι οδηγοί της Uber και της Lyft πρέπει να διαχειριστούν μόνοι τους. Προβλέπουν ότι σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουν έως και 8-10% υψηλότερα κέρδη για τους οδηγούς σε κάθε διαδρομή, ακόμα και όταν έχουν χαμηλότερες τιμές ναύλων από τους ανταγωνιστές τους. Και εάν έχουν περισσέψει κέρδη στο τέλος του έτους στο συνεταιρισμό, θα καταβληθούν στους οδηγούς ως μερίσματα.
Κανείς δεν καταλαβαίνει τη θεμελιώδη αντίθεση με το επιχειρηματικό μοντέλο της Uber καλύτερα από τον τρίτο συνιδρυτή, την Alissa Orlando – η οποία δούλευε για την Uber. Η θητεία της ως επικεφαλής της δραστηριότητας της Uber στην Ανατολική Αφρική την άφησε απογοητευμένη από τον ληστρικό έλεγχο της εταιρείας πάνω στους οδηγούς της, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε με τρόπο που μείωσε μονομερώς τα κέρδη, οδηγώντας τους οδηγούς στην απενεργοποίηση (της πρόσβασης τους στην πλατφόρμα ραντεβού μετακίνησης πελατών), ή βάζοντας τους να παίρνουν μη βιώσιμα δάνεια αυτοκινήτων, ενώ ισχυριζόταν ότι συνεργάζονταν μαζί τους. «Εμείς τους αποκαλούσαμε συνεργάτες των οδηγών για τον βαθμό που μας βοήθησαν» να διατηρήσουμε το ευνοϊκό ρυθμιστικό καθεστώς, είπε η Orlando, «αλλά δεν ήταν ποτέ συνεργάτες».
Τώρα χρησιμοποιεί την εμπειρία της στα επιχειρηματικά κεφάλαια και τις επιχειρήσεις που βασίζονται σε πλατφόρμες για το TDC, μια δουλειά αρχειοθέτησης που της επιτρέπει να κοιμάται καλύτερα τη νύχτα. Στις συναντήσεις της με τους οδηγούς της Νέας Υόρκης για να τους εντάξει στον συνεταιρισμό, έχει ακούσει αμέτρητες ιστορίες για τις αδύναμες επιλογές που αναγκάζονται να κάνουν οι οδηγοί – όπως μια γυναίκα η οποία είπε ότι μισή ντουζίνα επιβάτες μπαίνουν στο αυτοκίνητό της χωρίς μάσκα κάθε εβδομάδα, αλλά αν αντιδράσει, της δίνουν χαμηλή βαθμολογία. «Πρέπει να κάνει την επιλογή μεταξύ της διασφάλισης της δικής της ασφάλεια και της πιθανής απειλής απενεργοποίησης (της πρόσβασης της στην πλατφόρμα ραντεβού μετακίνησης πελατών)», είπε η Orlando.
O Mohammad Hossen, ένα οδηγός rideshare (διαμοιρασμού διαδρομής). που υπηρετεί στην συμβουλευτική επιτροπή του συνεταιρισμού του, λέει ότι η πανδημία ενήργησε ως ένας επιταχυντής για τον επείγοντα χαρακτήρα αυτού του νέου σχεδίου. Τα εισοδήματά του από την οδήγηση μειώθηκαν κατά τα δύο τρίτα, σε μόλις 100 δολάρια την ημέρα, και το κόστος για απολυμαντικά και άλλα μέτρα ασφαλείας – που πληρώνονται από την τσέπη του – έχουν αυξηθεί. Η διαδικασία του διαμοιρασμού τους επέτρεψε να προσλαμβάνουν με επιτυχία άλλους οδηγούς, ενώ περίμεναν για ώρες στο αεροδρόμιο για να πάρουν μια διαδρομή. «Στο τέλος της ημέρας, δεν έχεις ζωή, ούτε ασφάλεια, ούτε μέλλον», λέει ο Hossen. «Το συνειδητοποιούμε αυτό και υποφέρουμε».
Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει όταν οι οδηγοί είναι επίσης ιδιοκτήτες της εταιρείας. Ο Συνεταιρισμός Οδηγών έχει αρχίσει ένα πιλοτικό πρόγραμμα αυτό το μήνα δίνοντας διαδρομές στους εργαζόμενους ενός συνεταιρισμού με βάση το Μπρονξ τον συνεταιρισμό Home Care Associates, ένα παράδειγμα διασταυρούμενης συνεταιριστικής συνεργασίας. Οι Ιδρυτές ελπίζουν τελικά να προσλάβουν αρκετές χιλιάδες οδηγούς στην πόλη, και να πουν ότι οι προσλήψεις πηγαίνουν καλά. Στόχος τους είναι να αναπτύξουν τη δική τους ανοιχτή εφαρμογή (open apps )για δουλειές κατά το πρώτο τρίμηνο του 2021. Ο τελικός στόχος τους, λένε, είναι το 10% των 5 δισ δολαρίων της αγοράς rideshare (διαμοιρασμού διαδρομής) στην Νέα Υόρκη, και η επέκταση και σε άλλες πόλεις. Προς το παρόν, ωστόσο, θα είναι ικανοποιημένοι εάν μια καλή ιδέα γίνει πραγματικότητα.
 |
Ο ΧΑΜΙΛΤΟΝ ΝΟΛΑΝ την τελευταία δεκαετία είναι δημοσιογράφος για θέματα εργασίας στο The Times γράφοντας για την εργασία και την πολιτική, έχει περάσει από τους Gawker, Splinter, The Guardian και αλλού. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο Hamilton@InTheseTimes.com . |
